De Naarling
De soep was net opgediend en de familie zat gemoedelijk bij elkaar. Toen vroeg de oom aan oma of haar barensweeën destijds bij haar nog andere gevoelens hadden opgewekt dan enkel de schijnvreugde van zijn aanstaande geboorte. Daarop reageerde zijn nieuwe vriendin dat het gehakt in de soep eruit zag als de excrementen die zij die ochtend in het toilet had achtergelaten. De gastvrouw reageerde ontsteld en gaf aan dat het biologisch verantwoord vlees was, maar dat het water voor de soep uit de sloot achter het huis was gehaald. De zoon keek verbaasd naar zijn vader en zei dat zijn moeder wel aardig kon koken, maar dat haar make-up haar tot een soort panda maakte.
Je kent ze wel… van die mensen die een compliment lijken te geven en het dan toch op de een of andere manier ongemakkelijk maken. Of ze brengen je van je à propos door jou bij zich te roepen, om dan vervolgens alleen maar even te melden dat ze het prettig vinden om alleen te zijn.
Zo kan een melancholische oom de overheerlijke dis verpesten door oma naar haar ontsluiting te vragen.
Zo kan een aangeschoven vriendin de maaltijdsoep door een valse uitscheiding minder smakelijk laten lijken.
En zo kan een verbaasde zoon zijn vader indirect voor een panda-minnende papa uitmaken.
Een oom die ongepaste herinneringen probeert op te rakelen, een gastvrouw die gratis slootwater opdient, of een complimenteuze zoon die make-up vergelijkt met de vachtvorming van een bamboe-etende beer… het maakt niet uit. De Naarling vertoont gedrag dat altijd wat wrevel opwekt. Zijn optreden in gezelschap is doorspekt van irritatie. De omgeving raakt geprikkeld door haar schijnbaar onschuldige opmerkingen. En als De Naarling wordt gewezen op zijn negatieve neigingen, dan verzoekt hij om even te wachten zodat de stank van de arrogante opmerking goed kan doordringen.
Misschien herken je dit gal-spuwende type wel, die altijd wat flauwiteiten uit zijn mond laat komen. Er is nooit iets gewoon leuk of fijn, maar er blijkt altijd wel een keerzijde aan te kleven. En ook al zit haar huis vol met de geliefde familie, toch dient zij hen een excrement van eigen makelij op.
Misschien heb je zelf ook wel eens zo’n stemming gehad, dat je ondanks de goede sfeer toch meende iets zwartgalligs te moeten zeggen. Het lijkt dan wel leuk, maar wordt er wel gedacht aan de rotzooi die straks achterblijft? Misschien merk je op zo’n moment dat de stemming wat omslaat en de sfeer verslechtert. Daarna kan het weer bijtrekken, maar toch is er even zo’n vervelende vibe geweest.
De Naarling leert ons dan dat het soms beter is om bepaalde opmerkingen niet uit te spreken. Het lijkt er namelijk op te duiden dat zo’n zwartgalligheid voortkomt uit een onopgelost probleem in het eigen gemoed. Daardoor kan de positieve omgeving even niet goed worden verdragen en moet er schijnbaar een temperende snaar worden geraakt. Zou het daarom kunnen dat De Naarling ons kan helpen om oude, onverwerkte emoties eindelijk wel goed te leren verwerken?
We hebben allemaal onze manieren om met emoties en negatieve gevoelens om te gaan. En het is een soort natuurlijke neiging om te zoeken naar wat we zelf als een balans ervaren. Daarom verlaagt De Naarling de sfeer als hij of zij zich diep van binnen niet zo goed voelt. Maar door dit te herkennen kan jij er nu voor zorgen dat dit jouw gemoed niet hoeft te ontstemmen. Integendeel. Je kunt er vanaf nu de grap van inzien en zo De Naarling helpen om zijn/haar gemoed weer wat positiever af te stemmen. Pas wel op dat je niet zo wordt als het karaktertype dat we volgende week gaan bespreken! Dus tot dan!
Met wijsgerige groet,
Maurits van Sambeek
