De Zwetser
Zijn kinderen vroegen hem nog een verhaaltje te vertellen, zodat ze snel in slaap zouden vallen. Want eerder op de dag had hun moeder al verteld over een belangrijke gebeurtenis waar ze zelf niet bij was geweest. Het verhaal ging toen maar door en de vader en de kinderen konden hun gapen nauwelijks bedwingen. Toen de dochter vervolgens begon over het kwetterbekje in haar klas die maar door bleef emmeren over haar cavia, werd het voor de zoon teveel en besloot hij binnen te gaan voetballen.
Je kent ze wel… van die mensen die een verhaal beginnen en maar niet ophouden. Er zit lijn noch doel in, maar bij vrijwel iedere wending zeggen ze dat het goed is dat je hen eraan herinnert. Want ‘wat ik zeggen wou’ dat was natuurlijk ‘hetzelfde als jij al die tijd al dacht’. En dus ‘komen we vanzelfsprekend tot dezelfde conclusie’ nu ‘we zo nuttig met elkaar van gedachten wisselen’.
* Zo kan een kwetterend kind een klas met haar spreekbeurt gijzelen.
* Zo kan een mekkerende moeder een gezin tot overmoedig gapen dwingen.
* En zo kan een pompeuze papa met zijn langdradige verhalen de behoefte aan een diepe slaap bevorderen.
Een kind met een cavia, een moeder met een Multi-taskende verhaallijn, of een vader die met zijn kletskunsten zijn kinderen tot slapen dwingt… het maakt niet uit. De Zwetser is iemand die blijft doorgaan met praten, zijn mond nooit stil kan houden, en ieder die het maar vernemen wil zal horen wat zij meent te moeten melden. En zelf denkt de Zwetser ondertussen dat wat anderen zeggen kant noch wal raakt, dat het eigen relaas het enige is wat aangeeft werkelijk van iets op de hoogte te zijn.
Misschien kom je ze wel eens tegen, van die zwetsers. En misschien betrap je jezelf er ook wel eens op dat je niet kunt stoppen met praten, terwijl de toehoorders toch echt al even opzichtig aan het gapen zijn omdat ze nauwelijks de kans krijgen om te ademen.
Wat is dan een goed verhaal vertellen? En wanneer is het gepast om iemand af te kappen of zelf juist door te gaan? Bestaat er eigenlijk wel een juiste manier om het zwetsen tegen te gaan? Of heeft het een verborgen functie, zodat een goed verhaal uiteindelijk ook werkelijk als zodanig kan worden gewaardeerd?
Het zwetsen lijkt ons zo een grappig of vermoeiend contrast te bieden tegen al te serieuze of al te activistische verhalen. Want ook al hebben die schijnbaar meer waarde, het geleuter dat neigt tot gapen en slapen kan er juist voor zorgen dat we ons er niet al te uitvoerig door mee laten slepen. Wat zou dan voor een mooie afwisseling kunnen zorgen tussen grappig zwetsen en serieus je eigen levensverhaal ontwikkelen?
Mijn boek Jouw Geheime G.E.L.U.K. Formule helpt je om zo’n passende balans te vinden. Het biedt je namelijk handige inzichten om serieus aan je levensverhaal te werken, terwijl je tegelijk aandacht blijft houden voor de dingen die je werkelijk plezier geven, zowel op de korte als op de lange termijn. En als je dan toch een zwetser tegenkomt die je met haar geleuter in slaap dreigt te sussen, dan weet je daar op een gepaste manier mee om te gaan, zonder dat je weg hoeft te vluchten voor het karaktertype van volgende week.
Dus kom ook dan weer terug bij deze blog!
Tot dan!
Met wijsgerige groet,
Maurits van Sambeek
