De Verstokte
Opnieuw verscheen zij in de rechtbank. Deze keer betrof het een aanklacht. Er was haar naar eigen zeggen namelijk groot leed aangedaan. Maar de vorige keer was zij de aangeklaagde voor precies hetzelfde schijndelict. De corpulente rechter had er aldus zijn twijfels bij en keek haar cynisch aan. De stapels papieren die ze bij zich had bleken uiteindelijk van weinig waarde. Maar de advocaten beten er zich in vast. En zo probeerden zij allemaal iedere mogelijke euro ‘salaris’ binnen te halen met hun onderkaak naar voren gestoken als een centenbak.
Je kent ze wel… van die mensen die onverschillig staan tegenover lust of leed, die een eed zweren op zogenaamd recht en vormen van rechtvaardigheid, terwijl ze zelf niet dieper nadenken over hun eigen laksheid of slampamperij. Ze beschuldigen een ander en doen zelf ogenschijnlijk niks verkeerd, althans dat denken ze. En overal waar ze denken ook maar enig gewin te kunnen pakken, daar doen ze geweld aan de eigenwaarde die ze schijnbaar niet werkelijk waarderen.
* Zo kan een zich bezwaard voelende vrouw een onrechtvaardige eis voor juist aanzien.
* Zo kan een corpulente rechter zwelgen in zijn scepsis en de aangeklaagden voor zijn neus minachten.
* En zo kan een schijnbaar vlijtige advocaat een grotere dief van goede zeden blijken te zijn, wanneer hij de vrome prediker van een verheven slotpleidooi speelt.
Een beschuldigend wicht, een zwaarlijvige cynicus, of een dief van goede zeden die verheven waarheden proclameert… het maakt niet uit. De Verstokte is iemand die het ene zegt en het andere doet, diezelfde dingen een andere keer omkeert en ondertussen meent recht te hebben op het zwelgen in zijn eigen gelijk. Het is altijd een ander die de fouten maakt. En zelf probeert de Verstokte ondertussen zijn gewin te pakken ongeacht of zij zich daarvoor als een hoer of zedenmeester moet gedragen.
Misschien heb je zelf ook wel eens zo iemand ontmoet. De Verstokte die je tegenkwam was bruut onverschillig voor de onterende daden die je beschreef. Maar tegelijk probeerde die persoon je er wel van te overtuigen dat je hem of haar op de een of andere manier had beledigd. Of misschien betrapte je jezelf erop dat een cynische opmerking naar die persoon toe je een vreemd soort van genoegen schonk.
Wat is dan een open en eerlijke houding? Wanneer doe je werkelijk recht aan de eigenwaarde van een mens die dat zelf niet schijnt te waarderen? En hoe weerhoudt je jezelf van het afglijden naar een cynisme dat als een moeras je goede gewoonten opslurpt?
De verstoktheid lijkt zo veeleer een stroef lopend mechanisme te zijn waarmee iemand het gebrek aan eigenwaarde probeert te compenseren. Maar als het dan werkelijk een mechanisme betreft, zou dat dan niet ook kunnen worden vervangen of anders worden ingezet, zodat de eigenwaarde juist kan groeien?
Met mijn boek Jouw Geheime G.E.L.U.K. Formule kan jij makkelijker bepalen wat je echt waardevol vindt, terwijl je daardoor meteen leert omgaan met eventuele verstoktheid die je tegenkomt. Het helpt je dan ook om niet af te glijden naar een verstikkend cynisme, maar integendeel een open en eerlijke houding aan te meten zonder dat daar misbruik van wordt gemaakt. Maar pas op voor het karaktertype dat we volgende week gaan bespreken! Dus tot dan!
Met wijsgerige groet,
Maurits van Sambeek
